داستان این پله‌ها...

واقعیت اینه که علاقه‌ی من به قارچ یه چیز وصف ناشدنیه. انقدر بگم که چند باری هم پیشتر از اینها یواشکی رفتم توی گوگل و سرچ کردم «طرز پرورش قارچ در آپارتمان» و البته همون چند بار هم در نطفه خفه شده. امروز که برای خودم یه سالاد مملو از قارچ درست کردم یاد این مطلب افتادم و این مطلب هم منو به فکر فرو برد که چه اندازه خواسته‌‌های در نطفه خفه شده داریم ما!!! بعد به چند روز پیش برمیگردم که داشتم فکر میکردم (بی ربط به قارچ) چه قدر ارزش‌ها توی زندگی آدمها بالا و پایین میشه. برای خودِ من ارزش‌های کمی نبودن که الان بی اهمیت و اصلا خنده‌دار به نظر میرسن و البته عکسش هم صدق میکنه.

یه تصویر توی ذهنم میسازم . انگار که توی همین وجودِ جسمانی ما از نوک انگشتای پا تا فرق سر، تعداد زیادی پله باشه که قراره ازشون بالا بریم. اونقدر بریم تا مثلا به یه چیز بی‌مانند برسیم. چقدر انرژی داریم برای بالا رفتن؟ چه قدر انگیزه؟ چه قدر فرصت؟ چه اندازه آگاهی و اطمینان که میرسیم به چیزی که ارزشش رو داره؟ توی مسیر بالا رفتنی چند بار خسته میشیم؟ تمام اینا بستگی به خودمون داره. توی این مسیر هیچ کس با ما نیست و تنهاییم. نه میتونیم به کسی تکیه کنیم نه اصلا اجازه داریم قدمی بیرون بذاریم از این پله‌‌ها.

حالا لیلا خانم باید ببینی کجای این پله ها داری با خودت بزرگ می‌شی؟ کنکاش میکنی و به چیزهای باارزش میرسی؟ اصلا به پشت سر نگاه نکن. روبه رو همیشه هیجان انگیزتره. روبه رو قندُ توی دلت آب میکنه. سختی‌های بالا رفتن از این پله‌ها بی معنی باید باشه برات. احساس خوب داشتن به ارزشهای «همین حالا»ت مهمه و نتیجه‌ش لذت بردن از اونا و آرامشی که برات ایجاد میکنن هست. پس قدم، رو...
یک دو سه چهار، یک دو سه چهار، یک دو سه چهار....